Katarzyna Golarz

Mam na imię Kasia i mam 39 lat. Pochodzę z pięknego miasta, jakim jest Kraków. Jestem matką 11 letniego Kuby. Moja historia z chorobą zaczęła się w lipcu 2013 roku. Diagnoza – chłoniak grudkowy IV stopnia. Jako, że jestem wesołą osobą z ogromną dawką poczucia humoru chemio i radioterapię przeszłam z uśmiechem na twarzy i nie gasnącym optymizmem. Nie ukrywam, że zdarzały się i łzy, ale wierzę, że dzięki nim wyrzuca się z organizmu wszystko co złe. Mnie to pomaga.

Mądrzy mówią, że jeśli w 5 roku po diagnozie jest wszystko dobrze, to jesteśmy zdrowi. 2018 miał być dla mnie właśnie takim rokiem. Jednak los napisał dla mnie całkiem inny scenariusz. Nad lewym obojczykiem pojawił się powiększony pakiet węzłów chłonnych. Ponownie zaczęły się badania. Podejrzewają u mnie nawrót choroby. Mój optymizm jednak płonie tak mocno, że pozwala mi na stoczenie kolejnej batalii. Wierzę, iż tym razem to ja wygram. Zawsze chętnie niosłam pomoc innym, teraz sama potrzebuję pomocy. Bez Waszego wsparcia finansowego zmaleją moje szanse.