Agnieszka Szmigiero

Nazywam się Agnieszka Szmigiero i mam 44 lata. Mieszkam w małej miejscowości w województwie dolnośląskim.

W 2014 roku zdiagnozowano u mnie Ziarnicę Złośliwą (Chłoniak Hodgkina). Dosyć dobrze zniosłam pierwszą chemię, jednak choroba okazała się oporna na leczenie. Lekarze zadecydowali o kolejnej chemii – nowszej i silniejszej.

Udało się osiągnąć remisje, ale na krótko. Po kilku miesiącach nastąpił nawrót. Choroba uderzyła ze zdwojoną siłą. Znowu chemia i kolejne pobyty w szpitalu. Cały mój świat znowu się zawalił. Miałam dwa wyjścia, albo się załamać i poddać całkowicie, albo się zebrać do walki.

Mój nastoletni syn Bartosz jest moją największą motywacją. Dzięki niemu jestem silna i wstaję codziennie z uśmiechem. I wcale nie jest prawdą, że silny człowiek nigdy nie płacze. Silny człowiek płacze, ale ociera łzy, wstaje i walczy dalej. Dlatego podjęłam trudną walkę. W zeszłym roku przeszłam autoprzeszczep komórek macierzystych. To miał być już koniec. Upragniony spokój. Niestety przeszczep nie przyniósł oczekiwanego efektu. Nastąpił kolejny nawrót choroby.

Znowu jestem na chemii i znowu walczę. Teraz prócz remisji mam jeszcze jeden cel. Znaleźć dawcę szpiku niespokrewnionego, bo niestety nie posiadam rodzeństwa.

Dojazdy do kliniki, leki specjalistyczne, konsultacje kosztują bardzo dużo. Pomaga mi rodzina i przyjaciele. Jeżeli ktoś będzie chciał mnie wspomóc finansowo w walce z chorobą, bardzo mu za to dziękuję. Jednocześnie proszę każdego, kto jest zdrowy, aby zgłosił się do banku szpiku. To nic nie boli, nic nie kosztuje, a może w ten sposób uratować życie mnie i wielu innym osobom.

Kiedyś ktoś mądry mi powiedział, że im bardziej w życiu ma się pod górkę, tym piękniejsze będą później widoki. Tego się trzymam i wierzę, że jeszcze wszystko przede mną.